Brief aan Niels

het jaar 2009 begon voor ons met het nodige vuurwerk, gelukwensen, goede voornemens en de nodige champagne.
In huis werd het nodige verbouwd en geklust.
Bram ging verhuizen
Niels en Kars gingen op wintersport dat dit een beetje anders verliep dan gepland, och dat kon gebeuren een paar gekneusde ribben , maar gelukkig weer veilig thuis.
Toch leek niet alles meer te zijn zoals het altijd was.

Soms zei je wel "het lijkt wel of ik geen grip meer heb op de jongens" als ik weer eens mopperend thuis kwam en het 1 grote chaos was in huis.
Je kluste niet meer aan plankjes en luiken van de boot.
Weet je nog,
jij druk met lakken, plakken, repareren van al dat houtwerk.
Gezellig een borrel erbij, radio aan ( ja de dvd speler moest toen ook al naar het mannetje op de hoek) en ondertussen hele gesprekken.
Het hoekje werd weer aan de tafel geplakt.
Niks geen tv aan alletwee ons eigen ding en toch heel erg samen.
Dit jaar werd je steeds stiller en weinig leek je meer te raken.
De tv werd steeds belangrijker leek het wel en die dokter House, nou ik heb die gast wat vervloekt.
Zo vaak heb ik je gevraagd is er wat, twijfel bij mezelf en bij ons.
Niels zoek hulp als je het mij niet kan of wilt vertellen.
Je haalde je schouders op was niet nodig.
Een midlife, burn out een depressie?
Wist het ook niet meer.
"Er zit iets in mijn kop en ik krijg het er niet uit."
Hulp naar de bedrijfsarst, de huisarts, maatschappelijk werk en de psycholoog.
We kwamen er niet achter wat het was.
Tegen de psycholoog zei je "Er zit iets in mijn kop en u moet het er maar uit halen"
Oh wat ben ik wel boos op je geweest, heb ik tegen je lopen scheeuwen, gillen.
Al had je maar 1 keer tegen me gezegd "nu hou je je bek en laat me met rust"
Nee alles wat je zei of liever vroeg "Mag ik nu douchen"
Wanhoop,
Niels wat is er aan de hand, zoveel vragen.
Ik kon je niet meer bereiken.
Je bent er altijd voor me geweest en ik wilde er zo graag voor jou zijn.
Samen konden we altijd de hele wereld aan, door dik en dun.
Jij wist wat er in mij omging en ik wat er in jou omging.
Was ik de suiker vergeten belde je 'ik rij nog even langs de Ap Snap om suiker"
als je op weg was naar huis.
Soms stonden we ook loodrecht tegenover elkaar.
Als het ging over de financiering van het rijbewijs van de jongens.
Jij vond dat dit bij de opvoeding hoorde en ik had zoiets de helft voor onze rekening en de rest betalen ze zelf.
Je was mijn handrem als ik weer eens helemaal doordraafde.
Veel ruzie hebben we niet gehad, het was altijd kort en heel heftig.
Geduld als ik op tilt sloeg als we met vakantie moesten.
Rustig pakte je alles in, zuchte eens diep, zette me in de auto met de mededeling dat het wel goed kwam.
Zette Herman Brood of Acda en de Munnick aan.
Jezus, zat ik weer te janken omdat ik me weer ontvoerd voelde en kwam na 3 dagen weer bij.
En toch gingen we ieder jaar weer.
Op de boot, s'avonds sterren kijken,
borrel erbij,
lange gesprekken over wat belangrijk is in het leven en
als we later groot zijn en buiten mogen spelen.
ooit heb je een foto gemaakt van 2 oudere mensen in Artis, zij lekker met een boek voeten tegen de terrasmuur , hij ernaast lekker in het najaarszonnetje.
Weet nog dat ik erna stond te kijken en jij zei "Zo wil ik oud worden" en we elkaar aankeken twee zielen 1 gedachte.
Nee, wij zullen samen niet groot worden en buiten spelen.
Op 4 mei werd er een hele dikke streep door onze toekomst gehaald ws FTD.
In eerste instantie was ik bijna opgelucht dat ik wist waarmee we te dealen hadden.
Keihard,
maar ook een hele bijzondere tijd,
s'nacht in het donker hebben we gesprekken over wat je wel en beslist niet wil,
dicht tegen elkaar aan,
om vervolgens weer in je eigen stramien te vervallen,
De Niels die ver weg is en niemand bij kan.
Onze dappere mannetjes die ook langzamerhand hun papa kwijt raken.
Onze families, vrienden en buren als een hele grote kring staan ze om ons heen, ze zijn er voor ons.

Anneke komt in ons leven, vraagbaak en rots in de branding.
Samen met broertje Brend naar de VU op 16 juni.
Op 22 juni word bevestigd waar we al bang voor waren FTD.
Voel de aarde onder m'n voeten wegzakken en zie onze toekomst fragmenteren, letterlijk.
Vanavond hoorde ik De Dijk met dansen op de vulkaan op de radio hebben we vorig jaar om deze tijd op staan te dansen, radio heel hard , nu met onze jongens, mis je zo.

overlevingsmodus

al een paar weken is de overlevingsmodus in werking,
maar de laatste paar dagen merk ik dat ie langzamerhand begint te crachen.
boos
ik ben soms zo boos nou ja eigenlijk razend
razend op mezelf
stomme trut je moet nog zoveel
ook al heb je dingen uit handen durfen geven
maar ben zo moe
moe van het zorgen voor anderen
moe van dat er nog zoveel moet
het liefst wil ik heel hard gillen
keihard schreeuwen
heel hard tegen iets aan willen schoppen
razen
vloeken
tieren
smijten met de telefoon
alle ellende van dit moment van me af willen gooien
en daarna doodop willen zijn
voelen
doodgewoon voelen
hoe het is om
pijn in mijn keel hebben
een zere voet hebben omdat je een boom van 4 meter niet zomaar omver trapt
of de auto bij de garage afleveren met een paar deuken, omdat die toevallig in de weg staat.

Ik ben niet gek, zielig, depressief
voel me machteloos
omdat ik geen grip heb op
en niet weet wat ik moet voelen.

rimpels

rimpels het worden er steeds meer
rimpels van verdriet
rimpels van de zorgen dat het er steeds meer worden
rimpels van het lachen
iedere rimpel verteld zijn eigen verhaal
rimpels
De landkaart van mijn leven.

no name

soms zou je bepaalde periodes uit je leven willen skippen.
willen dat ze er nooit waren geweest of plaats hadden gevonden of er later om kunnen lachen.
lekker normaal willen leven.
Helaas is de realiteit soms anders en wreed .
Wat tot een paar jaar geleden rustig voortkabbelde en zo vertrouwd was kan in een paar maanden tijd een hele andere wending krijgen.
Waar begon het of waar eindigt het.
Net een rollercoaster waar geen eind aan lijkt te komen.
Vallen en opnieuw beginnen
Verdriet en woede een plek proberen te geven
Geen arm meer om je heen van degene die je kwijt raakt of er niet meer is
die zegt
kom op het komt wel goed
Soms heel heel even wel om daarna ook weer weg te gaan is in zijn eigen wereld
een wereld waar ik niet bij kan
kostbaar niet in woorden uit te drukken
zoveel vragen en verlangens.

Trouwdag

Veertien jaar geleden zijn wij op een prachtige donderdag getrouwd.
We wilden het klein houden en eenvoudig.
Familie en 2 goede vrienden.
Zoals ons intussen wel bekend was ging alles weer vrij ongeorganiseerd en alles op het laatste moment. Dus de zaterdag voor de grote dag moesten we nog trouwringen kopen.
Wisten wij veel dat die ringen besteld moesten worden en de uitgezochte ringen dummy's bleken te zijn.
De verkoper kreeg het spaans benauwd toen N. zei : De naam en datum kan er wel in en dan mag u ze van mij inpakken.
Na wat heen en weer gebel en gefax werd het geregeld en dinsdag zou de boel klaar zijn.
Woensdags taart en heel veel boodschappen doen.
Oja, nog wat bloemen voor een corsage.
Om 10 voor zes is N. naar het bloemenstalletje in de Kinkerstraat gelopen want ja iets van een trouwboeket hoort er wel bij.
N. vroeg aan de man of ie het wat kleiner kon maken en er misschien een strik van tule omheen wilde doen.
Wat hij er dan mee van plan was.
Nou een trouwboeket
En wanneer is het feest dan
Morgen
Hoe laat
Tien uur
Diepe zucht Je bent prachtig op tijd maar ik zal er wat van maken.
sÁvonds met mijn aanstaande schoonouders en nichtje corsages gemaakt.

De volgende dag vroeg dag, uitgebreid ontbijt voor 2 van zwager en schoonzus uit Zwolle, zo lief.
Om 8 uur kwam vriendin C. zonder trouwjurk die hing nog in Amstelveen, helemaal vergeten.
Vriend Bert dus wederom de spits in jurk halen.
Niels die rustig zijn overhemd staat te strijken.

FTD

Zwaar weer.



Ben bang dat dit een niet al te vrolijk verhaal wordt.

Het voelt alsof ik in een hele slechte film zit waarin niemand "CUT" roept en het hele script herschrijft.



Vind het moeilijk om het allemaal op te schrijven, weet ook niet goed waar ik moet beginnen.

Wanneer is het begonnen en waar eindigd het.

FTD Fronto temporale dementie.

Boem in 1 keer wordt het bevestigd

De toekomst explodeerd vliegt in stukjes
fragmentatie
nee wij worden niet gezellig samen oud

Ben m'n maatje kwijt
m'n maatje waarmee ik alles deel
praten, lachen,huilen en ruzie maak
om het daarna weer goed te maken

Wij tweetjes het is nu anders

bekijk het van dag tot dag
en haal de goede dingen eruit

verdriet

Verdriet
heel veel verdriet
Verdriet om mijn kinderen
omdat ze hun lieve vader straks kwijt zijn
Verdriet om Jolanda zijn vriendin
omdat ze haar maatje straks kwijt is
Verdriet om de kinderen van Jolanda
omdat hij ook voor hen als een vader was
Verdriet omdat hij zo aan het leven hangt
zoveel plannen nog had
Verdriet om oma Jet
omdat ze haar kind kwijt raakt
Verdriet om Tineke
omdat ze haar broertje kwijt raakt
Verdriet
omdat de man die mij moeder maakte er straks niet meer zal zijn.